Μέσα σ\' ένα συνεχές κλίμα ειρωνείας ιδεών και πραγμάτων, υπαινικτικότητας και συμβολισμού, άλλοτε καινοτομεί, άλλοτε επαναλαμβάνει -στις λιγότερες περιπτώσεις- καινοτομίες άλλων έργων, π.χ., χλευάζει τα συμβατικά στοιχεία της παράστασης, ενώ βρίσκει τρόπους συμμετοχής του κοινού σ\' αυτή- αναμειγνύει τις εποχές για να δώσει τη διαχρονικότητα, στη μόνη χρονική πραγματικότητα που πρέπει να στεκόμαστε με αξιώσεις: "υποχρεώνει" τους ηθοποιούς να αλλάζουν τους ρόλους τους, ώστε ο θεατής σε καμιά περίπτωση να μην επικεντρώνεται στον ηθοποιό, αλλά στην πραγματική ιδέα που αυτός εκφράζει- εμφανίζει τα δρώμενα του παρασκηνίου στη σκηνή ως κανονικές πράξεις του θεατρικού έργου θεωρώντας τα έτσι εξίσου σημαντικά με τα θεατρικά δρώμενα, εφόσον στο παρασκήνιο είναι πραγματικά. Κι ακόμη χρησιμοποιεί στοιχεία του παράλογου θεάτρου για να συγκεκριμενοποιήσει το αφηρημένο - ώστε να "παίζει" πιο κοντά με την πραγματικότητα- μπορεί ακόμη να διακόψει και την παράσταση προκειμένου να συζητηθεί το έργο ή οτιδήποτε, μια και στο διάλογο ως θεατρικό μέσο, δίνει τη μεγαλύτερη σημασία.

Επί πλέον ο συγγραφέας πιστεύει ότι εκείνο που πρέπει να κυριαρχεί στο θεατρικό έργο δεν είναι η σύγκρουση πράξεων, αλλά η σύγκρουση ιδεών. Η σύγκρουση των πράξεων υπάρχει επειδή προϋπάρχει η σύγκρουση των ιδεών. Το τέλος της σύγκρουσης των ιδεών θα αποτελούσε ένα μεγάλο βήμα στην προσπάθεια του εκμηδενισμού και των άλλων ανθρώπινων συγκρούσεων. Αυτό αφορά βέβαια και τις ιδεοληψίες, όχι μόνο τις μεγάλες ιδέες. Μ\' αυτή την έννοια, λοιπ;όν, το θέατρο, εφόσον θέλει να υπάρχει, θα πρέπει να εκμεταλλευτεί το διάλογο ώστε να προσφέρει στο βάθεμα της σκέψης, δηλ. στην ελαχιστοποίηση των ανθρώπινων συγκρούσεων. Κάθε θεατρικό έργο όμως δεν θα πρέπει να επικεντρώνεται σε όσο το δυνατόν λιγότερες ιδέες χάρη των δρώμενων, αλλά σε όσο το δυνατόν περισσότερες, υποτάσσοντας έστω τη δράση στη σκέψη. Έτσι ολοκληρώνει τις απόψεις του ο Π. Μ., επαναλαμβάνοντας ωστόσο, ότι το ίδιο το Θέατρο πρέπει να διαρρήξει τις σχέσεις του με τις όποιες συμβατικές ή περίπου τις συμβατικές μορφές της θεατρικής πράξης, φθάνοντας σ\' ένα Θέατρο πραγματικών συγκρούσεων μες στην "πραγματική πραγματικότητα" (οι τελευταίες αυτές απόψεις διατυπώνονται στο έργο του "Θίασος εναντίον θεάτρου").